Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Μοναχικες μερες παρεας

Αγορασες ενα φορεμα για ενα παρτυ και τελικα εσπασες το ποδι σου οποτε λες τα "χρονια πολλα" απο το τηλεφωνο και με ενα ψευτικο χαμογελο πικριας ευχεσαι "καλη διασκεδαση"..Η πικρια σου ομως δεν ειναι επειδη οι αλλοι γιορταζουν ενω εσυ πονας,ειναι επειδη εχουν την δυνατοτητα να ειναι ολοι μαζι και να περνουν καλα διασκεδαζοντας ενω εσυ εισαι μονη στο σπιτι με ενα καινουργιο φορεμα που ομως μετα θαβεται στον πατο της ντουλαπας για να μην σου θυμιζει τιποτα αυτην την απαισια εμπειρια...Δεν ειναι αδικο αυτο?
Το ιδιο αδικο ειναι για μενα το να κανω σχεδια για το πως θα περασω τα Χριστουγεννα και καποιος στο συμπαν να τα εμποδιζει να γινουν πραγματικοτητα χωρις κανεναν λογο(αν υπηρχε λογος θα ηταν αυστηρα προσωπικος αρα δεν υπαρχει αυτη η περιπτωση)...Εχουμε το δικαιωμα να σχεδιαζουμε την ζωη μας οπως θελουμε,ακομα και σε κατι σχετικα ασημαντο οπως οι γιορτες των Χριστουγεννων,αλλα κανεις δεν μπορει να μας εγγυηθει οτι απο την στιγμη που σχεδιασαμε κατι θα παει σωστα..Οπως ο υπαλληλος της μεγαλης πολυεθνικης παρουσιαζει ενα πλανο που αυτος σκεφτηκε για την ευημερια της ιδιας της εταιριας αλλα και της δουλειας του,αλλα δεν ειναι σιγουρος οτι θα παει καλα μεχρι την στιγμη που τον ειδοποιουν για να του ανακοινωθει η μεγαλη αποφαση...Και τοτε θα ειναι κρυο ή ζεστο..ασπρο ή μαυρο...ή θα εχουν αποφασισει να υλοποιηθει το σχεδιο του ή να αποσυρθει...καπως ετσι ειναι και με τα προσωπικα σχεδια..Τα οργανωνουμε με τον τροπο που εμεις τα φανταζομαστε στο μυαλο μας και τα παρουσιαζουμε σε μια νοητη πολυεθνικη που ομως ποτε μα ποτε δεν μας επιτρεπει να τα υλοποιησουμε...Παντα υπαρχει κατι που μας εμποδιζει...Δεν μπορω να ειμαι αρρωστη και να διασκεδαζουν ολοι οι φιλοι μου εξω...Οχι επειδη δεν τους αγαπω(και ιδιαιτερα εναν) και δεν θελω να διασκεδαζουν,αλλα απο πικρια γιατι εγω δεν ειμαι εξω μαζι τους...Αυτο με σκοτωνει..Ηθελα τοσο πολυ να μπορω να βγω και ας ηταν μονο τα Χριστουγεννα και η Πρωτοχρονια οι βραδινες μου εξοδοι...Και τι δεν θα εδινα για να ειμαι τωρα εξω με ατομα που αγαπω,να ειμαι μεσα σε μια ζεστη αγκαλια,να απολαμβανω την σοκολατα μου και ας γινεται οργη θεου γυρω μου...Δεν θα με ενοιαζε τι θα γινοταν γυρω μου,θα με ενοιαζε οτι τουλαχιστον θα ειχα την δυνατοτητα να γελασω να μιλησω με φιλους και ας με ποδοπατουσαν οι γυρω μου(ετσι γινεται συνηθως εδω)....Ας ειχα μια ευκαιρια να ειμαι εκει και οχι στο αδειο σαλονι που το σβησμενο τζακι δεν με ζεσταινει πια και η μοναδικη συντροφια ειναι τα χρωματιστα φωτακια του δεντρου,ενας αψυχοος υπολογιστης που ζωντανευει και γινεται ο φιλος που ακουει τα προβληματα μου και μερικα παλια τραγουδια των Beatles...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου