κι ομως ποναει πολυ...

Σιγουρα εχεις νιωσει πως ειναι ο πονος απο ενα πολυ δυνατο χτυπημα..Εκατονταπλασιασε τον και τοτε ισως να μπορεσεις να καταλαβεις πως νιωθει καποιος που χωρισε...Ειλικρινα χωρις εσενα στη ζωη μου δεν ξερω τι να κανω...θελω να ειμαι διπλα σου και να ειμαστε μαζι για παντα και να ξερεις ποσο σ αγαπαω...Εισαι τα παντα για μενα..Αν μου εδινες να καταλαβω τι γινεται στη ζωη σου τοτε θα σε καταλαβαινα..Δεν ειναι οτι δεν σε καταλαβαινω μωρο μου αλλα καποτε εκανες τα παντα για να βρισκομαστε..Τωρα απλα δεν μπορεις..Ποναω..Η καρδια μου εχει σπασει σε χιλιαδες κομματια..Ενα τριανταφυλλο πεφτει και σπαει το κρυσταλλινο πατωμα..Οσο και να το πληγωνει ομως μπορει να το διορθωσει...Απλα δεν θα ειναι ολα οπως ειναι παλια..Αυτο ομως δεν ειναι απαραιτητα κακο..Μπορει να αλλαξουν ολα αγαπη μου..Μπορουμε να αλλαξουμε τα παντα αρκει να το θελουμε..Αν το θελεις και εσυ μπορουν ολα να γινουν και παλι καλα..Αρκει να το θελεις..Δεν αντεχω να σε χασω απο την ζωη μου..Ανεβηκα στο μπαλκονι του πανω οροφου και το κρυο παγωνε τα δακρυα στα μαγουλα μου...αυτο το κρυο θελοντας να συναντησω σκεφτηκα να πηδηξω απο το μπαλκονι...Σκεφτηκα οτι αν χωριζαμε δεν θα σε ξαναβλεπα και ετσι η ζωη μου δεν θα ειχε νοημα...Οποτε η χειροτερη λυση φανταζε τωρα ιδανικη..Μετα ομως σκεφτηκα ολα αυτα που περασαμε μαζι και ολα αυτα τα συναισθηματα ανακατευτηκαν και ξεσπασα σε δυνατους λυγμους..Λυγισα..Τωρα το εδαφος φανταζε πολυ κοντα..Δεν θα παθω τιποτα αν πεσω σκεφτηκα...Αλλα οι ουλες θα εμεναν για παντα στο κορμι και την ψυχη μου...Αν αυτη η αγαπη ειναι καταδικασμενη να πεθανει τοτε θα παρει και εμενα μαζι της..Αν ομως εστω και ενα κομματι της μπορει να σωθει και να σωσει και την υπολοιπη τοτε ειναι κριμα να χαθουν ολα τοσο ψυχρα κατω απο ενα μπαλκονι που στα καγκελα του εχει ακομα σημαδια απο τα δακρυα μου...Σ'αγαπαω και δεν εχω να πω τιποτα αλλο....